20 mg Retatrutide Gewigsverliespeptied Gevriesdroogde Poeier Reta-flessies Inspuiting 99% Retatrutide

Produkbeskrywing
Retatrutide is 'n nuwe drievoudige agonis-peptied wat die glukagonreseptor (GCGR), glukose-afhanklike insulientropiese polipeptiedreseptor (GIPR) en glukagonagtige peptied-1-reseptor (GLP-1R) teiken. Retatrutide aktiveer menslike GCGR, GIPR en GLP-1R met EC50-waardes van onderskeidelik 5.79, 0.0643 en 0.775 nM, en muis-GCGR, GIPR en GLP-1R met EC50-waardes van 2.32, 0.191 en 0.794 nM. Dit dien as 'n belangrike navorsingsinstrument in die studie van vetsug en metaboliese afwykings.

Retatrutide aktiveer die GLP-1R seinweg effektief en stimuleer glukose-afhanklike insulienafskeiding deur op beide die GIP- en GLP-1-reseptore in te werk. Hierdie sintetiese peptied vertoon kragtige hipoglisemiese eienskappe en is ontwikkel as 'n antidiabetiese verbinding vir tipe 2-diabetes (T2D). Dit bevorder insulienvrystelling en onderdruk glukagonafskeiding op 'n glukose-afhanklike wyse.

Daarbenewens is getoon dat retatrutide maaglediging vertraag, beide vastende en postprandiale glukosevlakke verlaag, voedselinname verminder en beduidende liggaamsgewigsverlies by individue met tipe 2-diabetes veroorsaak.

Biologiese Aktiwiteit
Retatrutide (LY3437943) is 'n enkellipied-gekonjugeerde peptied wat funksioneer as 'n kragtige agonis van menslike GCGR, GIPR en GLP-1R. In vergelyking met natuurlike menslike glukagon en GLP-1, toon Retatrutide laer sterkte by GCGR en GLP-1R (onderskeidelik 0.3× en 0.4×), maar demonstreer merkbaar verhoogde sterkte (8.9×) by die GIPR in vergelyking met glukose-afhanklike insulientropiese polipeptied (GIP).

Meganisme van aksie
In studies met diabetiese muise met nefropatie, het Retatrutide-toediening albuminurie aansienlik verminder en glomerulêre filtrasietempo verbeter. Hierdie beskermende effek word toegeskryf aan die aktivering van die GLP-1R/GR-afhanklike seinweg, wat anti-inflammatoriese en anti-apoptotiese werking in nierweefsel bemiddel.

Retatrutide moduleer ook direk glomerulêre deurlaatbaarheid, wat die vermoë om urien te konsentreer verbeter. Voorlopige bevindinge dui daarop dat, in vergelyking met konvensionele behandelings vir chroniese niersiekte soos ACE-inhibeerders en ARB's, Retatrutide 'n meer uitgesproke vermindering in albuminurie na slegs vier weke se behandeling veroorsaak. Verder het dit groter doeltreffendheid getoon in die verlaging van sistoliese bloeddruk as ACE-inhibeerders of ARB's, met geen beduidende nadelige effekte waargeneem nie.

Newe-effekte
Die mees algemene newe-effekte van Retatrutide is gastroïntestinaal van aard, insluitend naarheid, diarree, braking en hardlywigheid. Hierdie simptome is gewoonlik lig tot matig en is geneig om op te los met dosisvermindering. Ongeveer 7% van die proefpersone het ook sensasies van veltinteling gerapporteer. 'n Toename in hartklop is na 24 weke waargeneem in hoër dosisgroepe, wat later teruggekeer het na basislynvlakke.